Dzisiejszy wpis dotyczył będzie wyroby określanego jako: rurka ustno-gardłowa oraz rurka Guedela. Jest to proste w swej konstrukcji, lecz niezwykle cenne narzędzie, umożliwiające w określonych przypadkach zachowanie drożnośći dróg oddechowych. Rurki ustno gardłowe stosowane bywają między innymi w:
– zespołach ratownictwa medycznego (karetkach, patrolach itp.)
– grupach ratowniczych
– na blokach operacyjnych
– na oddziałach szpitalnych (np. Szpitalnych Oddziałach Ratunkowych, Oddziałach Intensywnej Terapii itp.)

Rurka ustno-gardłowa (rurka Guedela) działa w ten sposób, że zapobiega przykryciu nagłości (część krtani zamykająca wejście do niej) przez język, które mogłoby skutkować ustaniem oddychania. W przypadku odzyskania przytomności przez pacjenta rurkę należy niezwłocznie usunąć z gardła, by nie wywoływać niepotrzebnie odruchu wymiotnego i wyrzutu treści pokarmowej. Mogłoby to doprowadzić do zablokowania drożności dróg oddechowych i zakrztuszenia się, co groziłoby poważnymi konsekwencjami.

Kiedy stosuje się rurkę Guedela?
Z reguły można ją stosować powszechnie w nagłych wypadkach, w krótkoterminowym podtrzymywaniu oddychania po znieczuleniu oraz metody manualne są niewystarczające aby utrzymać drożne drogi oddechowe. Rurkę tę można używać zastępczo w przypadku, gdy jest niemożliwa lub niewskazana intubacja tchawicy. Rurkę można stosuje się ją także jako formę zabezpieczającą przed przygryzieniem innych przyrządów używanych do nadgłośniowego udrażniania dróg oddechowych, w tym LMA czy rurki intubacyjnej.

Rurki Guedela nie stosuje się u osób przytomnych lub półprzytomnych a także u takich, które doznały takiego urazu twarzoczaszki lub żuchwy, który znacznie utrudnia lub całkowicie uniemożliwia otwarcie ust w celu wsunięcia rurki. W takich przypadkach używa się innego rodzaju rurek, np. giętkich rurek nosowo-gardłowych.

Jak wygląda rurka ustno-gardłowa?
Rurka ustno-gardłowa wykonana jest z twardego tworzywa sztucznego, z reguły z plastiku i składa się z dwóch połączonych elementów. Pierwszy to sama rurka o kształcie spłaszczonym, lekko wygięta w łuk, przezroczysta, drugi – kołnierz służący zamontowaniu i ustabilizowaniu rurki w jamie ustnej pacjenta. Zakładając rurkę należy pamiętać o jej poprawnym ustawieniu, takim, aby język nie powodował niedrożności.

Dobór rozmiaru rurki Guedela
Przed podjęciem próby umiejscowienia rurki w jamie ustno-gardłowej pacjenta trzeba dokonać wyboru rozmiaru rurki. Obecnie produkowane są rurki w szerokim spektrum rozmiarów. Najpopularniejsze i najbardziej uniwersalne rurki znajdziemy w rozmiarach od 3 do 6. Będą one pasowały do osób dorosłych od drobnej po masywną budowę ciała. Dostępne są także rurki w rozmiarach niestandardowych, mniejszych, odpowiednich dla dzieci, niemowląt oraz noworodków. Długość rurek waha się od 30 do 120 mm.

Istnieje kilka technik dobierania odpowiedniej długości rurki. W przybliżeniu można ocenić długość rurki jaką w danym momencie potrzeba zastosować mierząc odległość między kącikiem ust osoby wymagającej pomocy a płatkiem jej ucha. Inną metodą jest dopasowanie rurki do długości odpowiadającej odcinkowi od środka brody do kąta żuchwy. Trzecim sposobem pomiaru długości jest zmierzenie odległości pomiędzy żuchwą a siekaczami pacjenta.

Dobór odpowiedniego rozmiaru jest bardzo istotny. W przypadku, gdy zastosowano by rurkę zbyt dużego rozmiaru, mogłoby doprowadzić to do zamknięcia głośni i tym samym do zamknięcia całych dróg oddechowych. Zbyt duża rurka może też samoistnie doprowadzić do krwawienia w obrębie dróg oddechowych. Użycie zbyt krótkiej rurki może skutkować tym, że język będzie niewystarczająco odsunięty od tylnej ściany gardła i może nie przynieść efektu udrożnienia dróg oddechowych.

Krótka instrukcja użycia rurki ustno gardłowej
Technika wprowadzenia rurki nie jest skomplikowana i nie wymaga żadnego dodatkowego sprzętu. Najwygodniej będzie wprowadzić urządzenie z pozycji zza głowy osoby poszkodowanej. Jeżeli nie ma podejrzenia uszkodzenia kręgów szyjnych, głowę należy odgiąć lekko do tyłu, a żuchwę unieść ku przodowi. Używając wyłącznie ręki, rurkę wsuwa się do jamy ustnej pacjenta w pozycji odwróconej niż pozycja, jaką rurka przyjmie po ostatecznym jej ułożeniu. Wprowadzając ją kieruje się wypukłą część ku dołowi a następnie, kiedy już poczujemy opór, czyli rurka dojdzie do miejsca gdzie łączy się podniebienie miękkie z twardym, obracamy ją o 180 stopni (teraz wybrzuszenie znajduje się u góry, bliżej podniebienia, zgodnie z krzywizną języka) i wsuwamy delikatnie dalej do momentu aż rurka przyjmie odpowiednią pozycję.

Kołnierz rurki powinien znaleźć się między zębami osoby poszkodowanej. Wprowadzanie rotacyjne rurki nie znajduje zastosowania u noworodków – w takim przypadku rurkę od razu umiejscawia się w pozycji, w jakiej ma być ułożona ostatecznie. Aby ocenić, czy poprawnie wprowadziliśmy przyrząd należy obserwować unoszenie się i opadanie klatki piersiowej podczas prowadzenia wentylacji pacjenta.

Warto wspomnieć, że stosowanie wszelkiego typu wyrobów medycznych wykorzystywanych w sytuacjach krytycznych, wymaga przeszkolenia i wiedzy. Każda czynność medyczna i ratunkowa, związana jest z ryzykiem wystąpienia powikłań, jednocześnie należy jednak podkreślić fakt, że działanie te mają na celu uratowanie ludzkiego życia.